Leut febriekske
Nee, `n gezellege plek is `t zeker nie. B`alleve agge ouwt van stapels ouw ijzer, otovrakke, schimmege schuurkes en loesje lòòdse. En ge zijt `r verbij vóórdagge d`r erreg in et. Eve achteruit rijje en dan zie d`t: HALWANA.
Mar wij zegge gewòòn `ALWANA of “`t KOT”. Mar feitelek is `t dees dage `n soortement van LEUT-FEBRIEKSKE. Ooit oeweige n`afgevroge waar SPUIT-ELLEF uitdrupt attie uitgespote n`is? Waar alle VASTENAVENDKOPPE dicht bij mekare staan as ouwoerende Boere n`in `n vol kefee? Waar de PÈÈRSE LIMEZIEN langzaam bezine sta te lekke en de DUBBELDEKKER stillekes wegroest?
Ammaal op ALWANA, `t LEUTFEBRIEKSKE van de Vastenavend. Dèèr overzomere n`alle spulle die me sebiet wir ard nòòdeg ebbe. Van serrepetienes tot Sgòòiwage, van maskes tot narrestokskes. En `t is `n écht febriekske, want de nuuwe BLAUWE SCHUIT kreg dèèr z`n vertrouwde vorrem, (mar nouw in out), de verrekesblaze worre n`in `n tochteg kot opgeblaze en aan outjes gebonde en…dèèr worre n`ok de nuuwe VELDTEKES gegote en gespote!
En bij zo’n kerwijke ebbe de boere van Finansjeel veul ellepende andjes nòòdeg, zellefs mijn twee lingse ande. Dus wier ik op `n sterreveskouwe maandagavend ingedééld bij `t kleurrijk schildere van die veldtekes. D`r was één nadéél: ik zijn artstikke kleureblind. Mar da zee ik netuurlek nie.
Dus wier ik mee verse viltstifte losgelate op duuzende WANA`S die dèèr weerlòòs op lange tafels lage te wachte op mijn en m`n stift. Ik kreeg opdracht om “wenkbrauwe te zette” én `n pukkel aan te stippe. Kinderspel feitelek. Later, zo zee Peet, de Sjef Veldtekes, zouw ik ok lippe magge stifte. As jonge was mijn da nouw nooit overkomme, mar as boer madde nerreges meer van schrikke.
Ik begon vol goeie moed aan d`òòge van WANA. En aan die pukkel. Gin moeielek kerweike, mar op d`n duur wel ééntòòneg. Dus gade as aankommend artiest wa d`“eks-periementere”, gewòòn klooie dus. `n Ròòje pukkel en groene wenkbrauwe mee pèèrse òòge. Ik ging los.
Toen ik t`enne zo`n lange tafel was en m`n stifte begonne n`op te rake, wier ik betrapt. `n Barse boer in `n witte jas riep: “Wa doede nouw?” “Ge zijt de boel aan `t verklòòte!” “Alles oppernuuwt!” Ik ad net zo goed m`n kake mee ròòd kenne schildere, want ik schaamde me kepot. Mar die stift was net op gelukkeg.
Toen wier ik mar aan `t plakke gezet. In `t kefee zijn ik dèèr ok goed in. Glaze bollekes moeste op de buik van WANA gelijmd worre. Nouw, ok dèèr ad ik m`n eige buik gauw van vol. En ok m`n vingers trouwes. Die drope binne de kortste kere van de seconde-lijm. “Klimaatklevers” doen da tegeswoordeg om aandacht te trekke n`in `n muzeejum, ik dee `t vaneiges om nie al te veul op te valle. Mee m`n tengels aan mekare geplakt, wier ik ok van dees kerweike g`aald. Deur diezellefde sjaggo-boer.
“Gade gij mar touwkes rijge!”, zee t`ie. Da bleek `t allersimpelste werrekske te zijn op ALWANA. `n Willekeureg kleuterkulleke in `t Kindervak kenta nog, zogezeed. Ge pakt zo`n tweekleureg worstetouwke, draai t`r `n puntje n`aan tusse n`oew lippe en dan stikte da deur één van de gatjes van zo`n veldteke. Makkeleker ken nie zoude zegge. Nouw..nie agge `n flinke lek secondelijm aan oew vingers én oew lippe n`et. De koffiepauze n`e`k motte n`overslaan en ok naar aflòòp `n pilske drinke n`in de ketiene was t`r nie mir bij. Ik kon gin bier mir over m`n lippe krijge.
