• Berregs
  • NL
Dees pagina is nie beschikbaar in 't Nederlands

Einde oefening...

`t Was allef tien op Ellef-Ellef en al féést op de Afdééling in `t Nuuwe ABG.  Normaal ziede de mense dèèr as onderwatermummies de tijd uitzitte, mar nouw adde ze de tijd van d`r leve.  Oezo?  Gewòòn deur `n mevrouw mee `n gitaar.  Gin bendje, gin gròòte trom of schuiftrompet: `n dòòdgewòòne gitaar.

 

En ik zat `r bij en keek d`r naar.  De gitariste déélde n`eerst koffie uit en dèèrnaar levesvreugde.  En bij mijn rakte ze recht `n gevoelege snaar.  Mar ok bij de mense die `n menuut geleeje nog dof keke.  Inéés zagde `n klein sterreke in zullie ogskes.  En op de tòòne van ‘Ei, dèèr kom Steketee weer aan”, wier toen meneer Van der Wege binnegereeje , oud-militèèr.  IJ zat in z`n rolstoel as `n tenk-kommedant op de Duitse Laagvlakte.  Feitelek oorde n`ie op `n andere afdééling, mar ij was omdaddet Ellef-Ellef was, tijdelek ierzo naartoe gemobiliseerd.  IJ straalde n`ammaal!

 

Vooral toen de trekmonika-mevrouw eve later “Blòòte erreme en bééne” inzette, schoot ie in de versnelling.  “Wa d`n òòp leutege vrouwkes ierzo”, zeetie zijdelings tege mijn.  `t Was duidelek da deze oud-strijder al vus te lang mee Gròòt Verlof was gewist.

 

Mijn tante Riet zong nog `t ardst van ammaal.   Normaal kroefelt ze achter `n rollater aan deur de lange gange.  Mar nouw zong en deinde ze mee as `n vol vak Oranje-fens.  En ik, ik zat wa d`opzij en zag de kracht van Vastenavend.  Ok al wilde de lijve minder en wiere de spiere stram en onwilleg, de Géést van `t Féést liet z`n eigen ie flesse.  Die floept dan zómar tevoorschijn deur wa snare op `n simpele gitaar.  Zomar, `s morregs om allef ellef op Ellef-Ellef.

 

Saves (tante Riet lag al lang en brééd in d`r bedje bij Tante Louise) liep ik mee mette boere n`in `t fakkelstoetje deur de vochtege novemberstrate van `t Krabbegat.  Ginniemand van ons voelde de kouw, de fakkels van `t pas onstoke Vastenavendvuur gave n`ommes werremte genogt. 

 

En zo liepe me uitbundeg as uitgelate jonges deur de Stéénberregsestraat.  Naar kefee `t Slik om dèèr fetsoendelek afscheid te gaan neme van Merijn Wit`age.  En om eve n`n pilske te pakke netuurlek tege de emosie.  Toen zag ik datter recht tegenover `t kefee beneeje nog `n zwak lichje brandde.  Dèèr lag `n ouw vrouwke d`r leste Ellef-Ellef te leve.  `n Flauw lampke op `t nachtkasje neve d`r bed tòòverde schemerschimme n`op de muur.  Ze zag mij voor `t raam staan en ik riep: “Agge mar leut et!”, mè m`n dumke n`aan m`n neus.   Ik kon zo gauw niks anders bedenke.  Mar kek: ze kwam `n bietje omòòg en deej lachend “Agge mar leut et” trug.  “Zo ziede mar”,  docht ik bij m`n eige,  “Wie de leut et, et de toekomst”, zellefs agge bekant gin toekomst mir et…