Einde oefening...
`t Was allef tien op Ellef-Ellef en al féést op de Afdééling in `t Nuuwe ABG. Normaal ziede de mense dèèr as onderwatermummies de tijd uitzitte, mar nouw adde ze de tijd van d`r leve. Oezo? Gewòòn deur `n mevrouw mee `n gitaar. Gin bendje, gin gròòte trom of schuiftrompet: `n dòòdgewòòne gitaar.
En ik zat `r bij en keek d`r naar. De gitariste déélde n`eerst koffie uit en dèèrnaar levesvreugde. En bij mijn rakte ze recht `n gevoelege snaar. Mar ok bij de mense die `n menuut geleeje nog dof keke. Inéés zagde `n klein sterreke in zullie ogskes. En op de tòòne van ‘Ei, dèèr kom Steketee weer aan”, wier toen meneer Van der Wege binnegereeje , oud-militèèr. IJ zat in z`n rolstoel as `n tenk-kommedant op de Duitse Laagvlakte. Feitelek oorde n`ie op `n andere afdééling, mar ij was omdaddet Ellef-Ellef was, tijdelek ierzo naartoe gemobiliseerd. IJ straalde n`ammaal!
Vooral toen de trekmonika-mevrouw eve later “Blòòte erreme en bééne” inzette, schoot ie in de versnelling. “Wa d`n òòp leutege vrouwkes ierzo”, zeetie zijdelings tege mijn. `t Was duidelek da deze oud-strijder al vus te lang mee Gròòt Verlof was gewist.
Mijn tante Riet zong nog `t ardst van ammaal. Normaal kroefelt ze achter `n rollater aan deur de lange gange. Mar nouw zong en deinde ze mee as `n vol vak Oranje-fens. En ik, ik zat wa d`opzij en zag de kracht van Vastenavend. Ok al wilde de lijve minder en wiere de spiere stram en onwilleg, de Géést van `t Féést liet z`n eigen ie flesse. Die floept dan zómar tevoorschijn deur wa snare op `n simpele gitaar. Zomar, `s morregs om allef ellef op Ellef-Ellef.
Saves (tante Riet lag al lang en brééd in d`r bedje bij Tante Louise) liep ik mee mette boere n`in `t fakkelstoetje deur de vochtege novemberstrate van `t Krabbegat. Ginniemand van ons voelde de kouw, de fakkels van `t pas onstoke Vastenavendvuur gave n`ommes werremte genogt.
En zo liepe me uitbundeg as uitgelate jonges deur de Stéénberregsestraat. Naar kefee `t Slik om dèèr fetsoendelek afscheid te gaan neme van Merijn Wit`age. En om eve n`n pilske te pakke netuurlek tege de emosie. Toen zag ik datter recht tegenover `t kefee beneeje nog `n zwak lichje brandde. Dèèr lag `n ouw vrouwke d`r leste Ellef-Ellef te leve. `n Flauw lampke op `t nachtkasje neve d`r bed tòòverde schemerschimme n`op de muur. Ze zag mij voor `t raam staan en ik riep: “Agge mar leut et!”, mè m`n dumke n`aan m`n neus. Ik kon zo gauw niks anders bedenke. Mar kek: ze kwam `n bietje omòòg en deej lachend “Agge mar leut et” trug. “Zo ziede mar”, docht ik bij m`n eige, “Wie de leut et, et de toekomst”, zellefs agge bekant gin toekomst mir et…