Gele blare

D`r waaie gele blare lustelòòs lengst lege lòòdse op `Alwana, de tuisplek van de Stichting Vastenavend.  Waar de kopkes van `t Stad`uis mekare toe lage te lache waait nouw enkelt `n kouwe tocht: `Errefst op `Alwana. Waar de Blauwe Schuit op `t dròòge lag, neve `n lege Sgooiwage en `n uitgebluste Spuit Ellef in `n plek natte kefettie, dèèr ang nouw `n kille stilte.  De stilte van “net-vóór-de-slopers”.  Want de kote gaan tege de vlakte, dèèr ellept gin moederke-lieve n`aan.

Ok `t Magezijn, ellek vak vol erinneringe, is net zo kaal en leeg as `t Ketrientje.  Wèg zijn de dòòze vol mottege kolbakke, leeg zijn de rekke mee ouwe adjedantepakke, uit de weg geruimd de kleurege Kindervastenavendkestuums van Nar, Stektetee en Gròòtste Boer.

Ja, d`r leg nog `n verdròògde verrekesblaas mette lucht van fleet jaar en dèèr in d`n oek `n ròòie jute zak vol vochtege kefettie van Spuit Ellef.  

Stoffeleke reste van verbije Vastenavende, de stilte naar de Leutstorrem, vakke vol ver`ale van “witte-nog?”.

Triesteg?   Bende zot!  Want dèèr in da kleine groene kasje rechs, dèèr legge de verse fakkels voor de kommende ellef-ellef, same mette groene lichtkogel die sebiet bij de Geit de lucht in geschote zal worre deur onze n`Òòg`eid.

Omdatter naar gele blare gewòòn wir groene voor trugkomme.