Kopke n'onder in...'t verleeje
Da d’ons bouwkot Alwana nouw één olle, lege ruimte n’is, wit zowatte éél Berrege. Al onze spulle ebbe tijdelek erreges anders onderdak gekrege. Nouw zulde meschient denke: wég mè d’al rotzooi, opgeruimd sta netjes. Mar nie iedréén denk zo. Ik in ieder geval nie. Ik ken niks weggooie, zeker nie atter wa Berregs Vastenavendverleeje aan plakt.
Toch is t’r , achter m’n rug, nog best veul weggemieterd. Beschimmelde kiele, kepotte kopkes voor in ‘t Stad’uis, allef vergane verrekesblaze n’uit 1972, alles recht zo’n kouwe keteener in. Mar af en toe wier t’r wa d’aparts ontdekt. Zo emme n’onderin ‘n dòòs vol ouwe adjedante-kolbakke ‘n dòòie kat gevonde. As mummie. Uitgedròògd as ‘n bròòdje krekèt in de goot mee Asselewoensdag. Dòòs 42A was z’n leste rustplek geworre.
Wa mot zo’n béést afgezien ebbe al die donkere dage n’in da kouwe kot. In m’n fantesie zag ik ‘m rondscharrele tusse de stokskes van de narrekes. Dèèr was nog ‘n éél klein stukske verrekesblaas te vinde waar t’ie nog ‘n dag op et legge knauwe. Op z’n stròòptocht deur ‘t maggezijn von t’ie ok nog ‘n stuk allefverbrande fakkel. Deur ‘n jong boerke mee truggebrocht van ‘t Bléékveldje. Mar ok mee zo’n klein endje kèèrsvet doede as kat nie lang. ‘t Vul wel, mar uiteindelek sterrefde tóch van d’n onger. Onderin dòòs 42a dus.
‘t Ken aan mijn remantiese fantesie legge (dèèr e’k meer last van), mar zouw da beesje op ‘t lest in die dòòs tóch nog, éél wijd weg, emelse Vastenavendgeluide g’oord ebbe? Krabbe n’ebbe n’ore zinge rond z’n gollefkertonne grafkist? Nog évekes de werremte gevoeld ebbe van zo’n bonte kolbak?Ge wittet nie. Mar toen ik ‘m éél verzichteg oppakte, ij woog zo licht as ‘n rolleke serpetienes, docht ik toch duidelek ‘n soort van kattengrijns op z’n smoeltje te zien.
(‘n Kat et zeve leves zegge ze, dus meschient kom t’ie trug amme n’n nuuw kot krijge…)