• Berregs
  • NL
Dees pagina is nie beschikbaar in 't Berregs.

ETTA NOG TOEKOMST ??

Dees jaar spesiejaal aandacht voor bekant-vergete Vastenavendberoepe die dreige te verdwijne in de deurdraaikollek van deze Tijd.

 














DÉÉL III: DE VERREKESBLAZEBLAZER

Ik oop artgrondeg damme binnekort weer zo`n lekker sappeg amburregertje kenne gaan score. `t Liefste bij de bekende, erkende leveransiers. Bij `t Zwijnsòòfd of (atta nog ken) bij `t Slik achter. Okee, `t zijn gin filiejale van De Draak, mar naar `n potje dweile kreg iedere dweil onger, veul onger.


Één van de beste plekke om da gerommel in oew ingewande te stoppe is dus bij Merijn van `t Slik achter. D`r staan wa tragiese staantafels en d`r ange wa mistròòstege tentflappe die doen of ze de kouwe trek tegen`ouwe, mar d`amburregertjes dèèr zijn uit-de-kunst! En toen ik dèèrzo `n paar jaar trug in `n vers amburregertje wilde bijte, zag ik `t. `t G`eime durke naar d`ouwe werrekplaats van Slager Suus Leenaars! Suus, wie ken t`m nie? Stampefonist, dweil in art en niere. En da wil wa zegge voor `n slager! Mar ok, en da wete nie veul mense: Aartsvader van de Verse Verrekesblaze!


Zo, ik docht da gij wa zee. Ik mocht `n avendje mee achter da g`eime durke. Want, wa ginniemand wit, dèèr worre de bekende Berregse verrekesblaze geblaze! De Suus is mè pesjoen, die is aan `t uitblaze, mar z`n opvolleger Sjon sta d`al gerééd om alles te vertelle van de onvervalste Krabbegatse Vastenavendblaas.


Nouw mot ik eerlek bekenne da`k recht `n ekel ad aan die Sjon van de Lugt. `n Bietje n`n blaaskaak, zo`n “kek-mijn-`s” umbug jonge mee korte pòòtjes en `n vuste gròòte bek. `n Verrekes-blaaskaak zogezeed.
Bovedien was t`ie nie te stoppe. “Ier edde de verse blaze”, zee t ie en wees naar `n speciekuip vol vette lelle in donkerròòi water. Deur de scherrepe verrekespislucht begonne mijn òòge spontaan te watere. “Kek”, zee Sjon wir en ij viste zo`n ouw verrekesvel uit de kuip, “`n echte goeie bere- verrekesblaas!” `n Mannekesverreke et schijnt `n veul gròòtere blaas as `n vrouwkes-verreke. D`r zijn dweildage da`k dèèr sjeloers op zijn.


Sjon von feillòòs `t tutje van de blaas en ij keek of ik wel keek. “Ier emme de gasfles mee zuivere zuurstof! ”, riep t`ie, oewel ik vlak neve n`m ston. “Let nouw goed op: de gasdruk mot ekzakt ellef BAR zijn, zeker nie méér!”, zee t`ie op waarschuwende tòòn. Ik ad op da mement al mè d`één bar genoege genome, mar Sjon viel nie te stoppe. IJ draaide n`aan `n wieltje op die gasfles. `n Wieltje mè d`n meterke me d`n felròòje streep. In `n vloek en `n schrille zucht zwol da losse lelleke n`op tot `n volgroeide verrekesblaas. Glanzend strak gespanne, klaar voor `t betere dweilwerrek.


“Nouw gij!”, riep Sjon in m`n oor. “Ier edde `n klein zeugeblaaske om mee te beginne, voorzichteg op spanning brenge!” Nouw ebbik twee lings ande en al rap riep Sjon-de-blaze-betweter: “Kom mar ier, ik zien `t al!” “Dèèr deugt d`n ond z`n kont nie van!” IJ rukte die meskesblaas uit mijn onandege ande om `t dan “in godsnaam dan mar zéllef te doen! ” Da dattie nie motte doen. `n Bietje Berregse dweil wil z`n eige blaas blaze.


Dus toen zijn zeugeblaas bekant vol was, gaf ik volgas mettie gasflesknop. Uit pure sjaggerijn. Gierend floot de zuivere zuurstof mee tweejentwinteg BAR naar buite. Regelrecht die blaas in die in één seconde tot buitebééstelijke proporsies opzwol. Toen vollegde d`r `n eksplosie die ze tot op de Plaat konde n`ore. Miljarde verrekespismolecule wiere n`in één mistege klap de ruimte n`ingeschote. En ik zag `t gebeure n`as in `n fillem: `t barste van die blaas, de eksplosieve nevel van verse verrekespis en de miljoene spetters op da gròòtsmoel van `n Sjon. “Gòòòtver….!”, klonk `t, mee dèèrnaar nóg `n serie vloeke n`en verwensinge die ik de lezer zal bespare. Neeje, één ding was zeker: d`r zat zeker gin lachgas voor Sjonneke n` in die fles!