Éél stil plekske

D’r zijn in Berrege nog mar ‘n andvol plekskes die mar weineg mense kenne. Iederéén mag t’r gewòòn komme, ze zijn opebaar, mar ge mot ‘t wete. En ge vin t’r nog de stilte die in de rest van de stad aan stukke wor gescheurd.

Zo’n plekske is de achterste tuin van ‘t Merkiezen’of. Nie de sjieke tuin achter d’ekkes, neeje de oase van rust net achter d’uize van de Vismart.

Ge vin t’r béélde die d’r eige nie verroere, bòòme die gelukkeg zijn metter eige en ‘n kwakkelend moestuintje mè bekant voorgoed vergete groente. En wa bangeskes rommetom ‘t bééld van Joanna de Waanzinnege. Gin gek plekske om evekes oeweige te kenne zijn.

En dèèr zattie, wa d’achteraf, wa weggedoke n’in z’n elektrieke karreke. Ik ad ‘m eerst nie gezien, ik docht daddik dèèrzo allééneg was, mar ij riep me n’aan. “Ei dèèr, ge lopt me toch zo nie verbij éé?!”

Ik ‘erkende ‘n Krab die ge altijd tegekomt mette Vastenavend, ier of dèèr in ‘n kefeeke of gewòòn op straat. Nouw dus in die tuin, neve Joanna, in ‘t leste bietje zomerzon van oktober. En in ‘n karreke.

“Ei kul, oe is’t?” vroog ik, want z’n naam wou me nie recht te binne schiete. Of ik ‘n laai opetrok mè d’allerlei onderzoeke, opnames, chemo’s en bestralinge. Éél ‘t triestege ver’aal van iemand die ‘t end van ‘t ver’aal al ziet aankomme.

IJ moes ‘t kwijt, al z’n ellende en ik liet ‘m. Wa ken ‘n mens méér doen? Machtelòòs aan’ore oe t’ie de strijd aan ‘t verliere was, feitelek al verlore n’ad.

“Mar ‘k eb ‘r vrede mee or”, zee t’ie mè d’n zucht, “a’k de Vastenavend mar aal…!”

En da stil Berregs plekske wier zo mogelek nóg stiller.