• Berregs
  • NL
Dees pagina is nie beschikbaar in 't Berregs.

ETTA NOG TOEKOMST ??

Dees jaar spesiejaal aandacht voor bekant-vergete Vastenavendberoepe die dreige te verdwijne in de deurdraaikollek van deze Tijd.

 


DÉÉL IV: DE POLENÈÈZE-LÒÒPER

Aan de Bouters`emstraat lijkt mar gin end te komme. Bovedien edde dèèr altijd `n kouwe wind tege, recht van `t Scheld. “Da d`ad Menno van Coe`oorn beter motte bedenke”, docht ik op m`n fietske. Maar ja, die ad netuurlek nie zo`n krakdilleke n`as da van mijn. Ik telde d`uisnummers mar: één, tweejentwinteg, vijvenvijfteg, achtentacheteg! Ik was `r!


`t Pand ad betere tijje gekend, mar agge tusse de verrefbladders keek, zag d`t staan: “DANSSCHOOL WITJES”. In `n lettertiepe da d`in de jare vijfteg “efteg rok-en-rol”was. `n Bietje nerveus lettertje, nog gezet deur Johnnie Piccalilly en z`n Shakers. Ik belde n`aan bij `t boven’uis. Wijd weg, bovenaan zo`n steile trap zonder end, oorde n`ik “Rok eround de klok” afgaan. `t Was duidelek: ier wòònde n`n muzikaal mens, ier wòònde Arie Witjes, voormaleg dansleraar én eigenèèr van “DANSSCHOOL WITJES, voor al uw eksotiese danse”


Arie was zellef nie zo eksoties, want ij zag zo bléék as de Dòòd van Iepere. “Tja”, zuchtte n`ie, “net griep g`ad bovenop m`n rimmetiek.” “Oow”, zuchtte n`ik trug, want `t was `n steile trap. Ondanks die trap zat Arie toch diep in de put. In `n soort van géésteleke schuilkelder, zeg mar. “Wa doeterop?”, vroog ik over `n kommeke thee, want de Vastenavend mot ok tròòst bieje n`aan de mense.


Toen vollegde `n litenie van tegeslag en rampspoed. Oetie mee z`n Poolse vrouw Mariusczca `n dansschool was begonne n in 1959. “Ier onder in de geraazje, meneer”. Da was toen dé plek in Berrege voor buitegewòòne, eksotiese danse. “Alle Zuid-Amerikaanse danse deeje me n`ier, meneer, van de Bongo totte Koekaratsja en alles dèèrtusse!” “En mette Vastenavend?”, vraag ik greteg. “Brik me de bek nie ope!”, bet Arie trug. Addik duidelek nie motte vrage.


Ik eb `t gevoel of ik `n beerput opetrek vol allef verteerde verbittering. “`t Is ammaal de schuld van die Stichting, meneer, en van die kunstemaker, die Sjefke n`Out!” “Oezo?”, vraag ik stillekes vanuit m`n schullep. “Die Stichting Carreneval ette polenèèze n`om zéép g`ollepe meneer, kek mar naar die tekeningeskes van d`n dieje van ‘Out!” “Ammaal neve mekare danse en nooit `s áchter mekaar, zo as da d`oort in `n échte polenèèze!” “Voor `n échte Polenèèze edde eerst `n koplòòper nòòdeg, die de mense uitnòòdegt zogezeed, de Prins van `t Bal, de gangmaker, en dan slut de rest vaneiges aan!” “Kek, meneer, in `n polenèèze komde nog `s erreges.” “Bij `t Zwijnsòòfd adde ze da deur: de tòòg in `t midde en gáán mettie benaan!” “Polenèèze-Kilemeters make, meneer, dèèr krijge ze dorst van!”


“In de jare zesteg wilde dus gin mens mir Polenèèze lòòpe.” “Da`s gin Berregs”, wier t`r geroepe, veral deur die Stichting.” “En diejen `Out mar tekene, velle vol!” “Duzende ettie d`r gemakt, dus de mense wiste n`op d`n duur nie beter!” “Ammaal onder d`n errem!”, was `t motto. “Nouw, voor de Dansschool was da de dòòdsteek!” M`n thee wor koud en de rillinge lòòpe n`over m`n rug. (Áchter mekare, da voel ik) Ik kijk wa rond in de stilte die blef ange n`onder de lamp. `t Asemt ier vergane glorie: danstrofeeje, vergeelde foto`s in bruine lijsjes, `n assiebak van de Dansschool mè d`n oekske d`r af en `n platekast vol klaterkleurege elpees vol Zuid-Amerikaanse meskes mè kort rokskes aan, enkelt verkleed in kenarie-virkes. Ik krijg `t `r werrem van.


“Ge stook nogal, Arie”, oor ik m`n eige puffend zegge. “Da doen ík nie, da doete buurman beneeje”, klink `t norseg. “Die mens ‘uurt m`n ouwe Dansschool voor `n paar rotsente”. “IJ zit in de groenvoorziening, zee t`ie, mar ik vin wel dattie de lampe saves vus te lang lat brande!” “`t Is `t éénege lichtpuntje da`k nog eb, meneer en ik zijn blij da d`ons Mariuschczka, `t nie mir mee oef te make!”