• Berregs
  • NL
Dees pagina is nie beschikbaar in 't Nederlands

Lekker licht

Ik eb gin ond. Dus laat ik m`n eige mar uit. `t Liefste saves. En in deze tijd van `t jaar edde dan dikkels van die ragfijne mist die stillekes en stiekem neerdaalt over de stad. Binne, bij “Éél Olland bakt”, zitte de mense lekker werrem bij mekaar. Da ken`k goed zien, want ik dwaal zo gère deur die donkere Berregse novemberstratjes. Ik zien bléékblauwe bééldscherreme, werremgele waxinelichjes en ròòdgloeiende kinderkaakskes, want Sintereklaas is wir in `t land.


Dus ok de maan scheen wir dunnekes deur de bòòme, net as ielek jaar. Da kon`k goed zien toen`k over de Koremart naar uis liep. M`n voete n`op de keikes, m`n gedachte n`al lekker tuis. Ik noom de kortste weg, nevenaf de klein`uskes, achterlengst de Geit.


En toen viel mijn die nuuwe lichtmast op. Wa d`n lillek ding op zo`n eilege plek! D`r ston ok nog zo`n elektriese blije dòòs bij, die lichjes zoemde van geluk. De Geit zellef ston rusteg te knabbele aan `n peej van d`r krans. Ik zee: “Ei, Geit!” (“Lekkere meid” zee ik d`r nie bij, dèèr kredde zó gedonder meej) Ze zee: “Oe vinde m`n nuuwe schemerlamp?” Ik zee: “`t Is wel inéés `n òòp kouw licht!” Zee ze: ”Da ken wel zijn, mar m`n taille en m`n lijntje komme nouw veul beter uit!” Ze noom zellefverzekerd nog `n apke peej. “Da zal wel zijn”, zee ik, “ mar ik zien oe toch veul liever mè maanlicht!” “Oow, zijde gij d`r zó ééne!”, zee ze en keek mij schuins aan. “Oezo?”, zee ik. Ik voelde `n kleur opkomme van onder m`n sjaal. “Nouw”, zee ze pinneg, “ik ouw d`r anders nie van om deur `n wildvreemde aangesproke te worre, zo saves laat!” Ze liet van venijneg`eid d`r stuk peej valle. Ik rapte die netjes voor d`r op en wilde die eve netjes wir truggeve. `t Ken zijn da`k toen d`r lingse achterpòòt lichjes aangerakt eb. Per ongeluk. “BLEF VAN M`N LIJF!”, bléétte ze mettie gròòte kwéék over `t ééle Bléékveld. Ik zag `n fietser bij de Vest in z`n remme knijpe. In één van de klein’uskes schoof `n gerdijn opzij. `n Gròòte vent mee `n boevjee kwam nét d`n oek om.


“Wa motta?!”, gromde de boevjee, “stiekem de krans meejatte??” Ok z`n baasje ontblòòtte dreigend z`n slechte gebit. “Ikke?”, “Neeje!”, akkelde n`ik. “Wa doede dan mettie peej in oew ande, viezerik?” “N-n-niks”, oorde n`ik m`n eige stamele, “éélemaal niks!” “Makt dagge weg zijt, en gauw, anders kredde me toch `n knauw!” , blafte de boevjee.


Ik schoot da Bléékveldje n`af as deur de duvel bezete. En die Geit…die zien ik voortaan in `n éél ander licht!