Eve snufelle
De Zaterdag van `t Neuzebal et toch wa d`aparts: ge voel datter wa d`aan zit te komme, mar ge zie nog niks. Oewel, agge goed kekt, is t`r genogt te zien. De koppe rommetom de Mart ebbe bevobbeld d`r vaste staanplek awir ingenome, `t nuuw ‘AGGE MAR LEUT ET!”-bord angt te roepe vanaf de pui van `t Stad`uis en agge middenop de Mart staat, oorde rommetom `t tevreeje gezoem van de werremdraaiende koeltòòge.
Ik gaan dus mar eve snuffele bij de verzamelèèrs van `T VELDTEKE. In d`n Enghel ange de vezamelde geure van ouw pepier, vochteg gips en bekant verlore gegane Vastenavendschatte.
Nouw laat ik m`n eige bij `t snuffele altijd leije deur `t motto: “Ik zoek niks, ik vin”. `n Ope blik en `n fijne neus, die edde nòòdeg dèèr. Zo zag ik bij `n blond zeemeerminneke mosseltjes, gernaaltjes en zellef ansjoviskes om as meske n`in oew ore t`ange. Nouw eb ik dèèr gin gatjes, enkelt in m`n and, dus ik snuffelde wijer.
En ik was nie d`n éénegste, achter mijn snuffelde d`r nóg ééne: `n adjedant-bruine teckel. Zo`n soort stofzuiger-op-pòòtjes. Zo`n geluid makte n`ie ok, zellefs zonder stekker. Overal waar ik eve stilston, bleef ij ok aan m`n lingse broekspijp ange. Dèèr wier ik op den duur `n bietje nerveus van. Ik deej dus `n onverwachtse stap opzij, omdaddik zogenaamd `n zeldzaam veldteke zag. Da doen ik anders nooit. M`n bruine kameraad vollegde trouw.
Ik begon stiekem te vermoede of t`ie meschient deur `T VELDTEKE getreend was om jatters te pakke. Ge wit wel: van die verbete verzamelèèrs die al jare fanetiek op zoek zijn naar da d`ééne superzeldzame Amstel Bierviltje n`uit 1954.
Ik keek d`n ond aan en ij keek trug. Zo van: “Nouw, gaan me nog wijer?” Me schove dus `n kramke n`op en stonne recht voor de Die-Djees van de middag. Leutege Binke die d`r art verpand ebbe aan de Berregse meziek in de oer-vorrem. Noem mar `n nummer van Tante Leen, Sjonnie Jordaan, Zwarte Riek of Bolle Jos, z`ebbe n`t! D`r wier zellefs spesiejaal voor mijn zo`n bakkeliete 77 toereplaat op de draaitafel geleed. Eve later wier Fééstzaal D`n Enghel gevuld mee de emelse meziek van bovegenoemde Zwarte Riek.
De teckel keek mijn dankbaar aan mè d`òòge die ge allééneg nog mar in `t kindervak ziet bij verlore gelòòpe kullekes t`enne de Kindervastenavend. Ik wier d`r ammaal werrem van. Zo`n innege band tusse mens en dier ziede zelde.
Toen pas voelde n`ik die natte plek onderaan m`n broekspijp. En g`oefde nie wijd te snuffele n`om te ruke waar t`ie vandaan kwam.
