Da ging naar Den Bosch toe…
’n Kouwe noordwestewind ad de weg naar Plein XIII wete te vinde, same mè ranselende regebuie die ‘t Voorjaar definitief richting Prelleweg verdreve. Gin wonder da d’n andvol boere ‘n schuilplek zocht onder de luifel van ‘t Stad’uis. Boere? Begin oktober? En nog wel in vol ornaat, kepleet mee gapers en verrekesblaze? En 11/11 was nog ‘n dikke maand weg!
‘t Antwoord kwam van ‘n jong boerke die voor d’n eerste keer meemocht. IJ ief mè d’ijl stemmeke ‘t bekende lied aan van “Da ga naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje..” Z’n stemmeke aalde mar net d’n overkant van ‘t perkeerplek. Maar da was genogt om de sjefeurs d’r motore te late starte. Onderwijl viel ‘t ééle boerekoor ‘m bij: “Da ga naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerretje!”, want me ginge n’op weg naar Den Bosch naar de vrinde en vriendinne van de Oeteldonksche Club die dèèr zullie 11 keer 11+ 11+ 11-jareg bestaan vierde. Dus ginge me naar Den Bosch toe mè twee busse vol vertegewòòrdegers van de Krabbegatse Vastenavend, klupvlag en bend incluis.
Eve later konde me de bus in. Jong en oud zocht ‘n lekker dròòg en werrem plekske. ‘t Aankommend boerke kwam vóór mijn zitte en keek mè gròòt òòge naar buit of t’ie Plein XIII voor ‘t eerst in z’n leve zag. En zo kijkend reeje me n’n dik uur later de previnsie-òòfdstad binne, die voor ‘n paar dage ‘n bietje omgetòòverd was in Oeteldonk. Nouw, ‘n bietje; éél de Parade was overdekt deur ‘n koepeltent die z’n best deej om ‘n eve òòge rug op te zette n às de Kathedraal dèèr neve.
Netuurlek kwame me nie as ‘n stel verlege kullekes aan schuifele. Neeje, me dweilde achter de Berregse meziek aan da Paradeplein op. ‘t Krabbegat was aangekomme en ze zouwe n’t wete n’ok, dèèr in Oeteldonk!
Toen me n’in die tent ons eige n’oekske gevonde n’adde, was ‘t tijd om wa rond te kijke naar d’andere “Carnavalsrijken” die ok uitgenoòdegd ware. Ge wit nie wagge zag: asof de winkel van Jantje Rommel mè d’éél z’n pak’uis ontploft was en iederéén wa van de straat gerapt ad. Veul glitters en glimmers, Brabantse bling zogezeed, bepluimde prinse die net “der jacht ontkoomen”waren, ééle voordéélpakke dansmeriekes en veul gewichteg doende ambtsdragers mè medallies tot op zullie rug. Mar de meerder’eid wier toch gevorremd deur de echte Bossche dweiljasse. ‘n Soortement pietelèèrs vol plakplaatjes en etikette die liete zien oe dikkels zullie mette Carnaval weggewist ware. Bij ons in Berrege kunde da zien aan de rafels aan oew gerdijntje of aan de broskes op oew oedje, mar dèèrzo dus nie.
Toen iederèèn d’r zowatte was, wier de Prins de tent binnegereeje. Da was voor ons eve wenne, want die ad z’n tweelingbroer meegebrocht: z’n Adjedant. Ik tiep dì mè d’n Òofdletter, want zo voelde die z’n eige n’ok. Onder luid gezang van de ruim aanwezege Oeteldonkers, schrede die manne naar zullie geréédstaande tròòn.
Toen kon de resepsie beginne. Één voor één betrade de bevriende “rijken” ‘t podiejum in ‘t midde van de zaal. Van Kielegat, Lampegat tot aan de Prins van Sint Truide toe.
Da zouw lang wachte worre eer me n’aan de beurt ware, dus ik dompelde m’n eige n’onder in ‘t vreemd vollek. En vreemd vollek (in onze òòge dan) liep t’r mar genogt rond. Ik zag Prinse overdekt mè glitters die nie zouwe misstaan in de Kerstmart bij de Intratuin, pluimedragers mee vere van fezante die anabole steroïde in d’r vretesbakske adde gekrege en overal zagde gebreide sjaals in de vroleke Oeteldonkse kleure.
Wij uit ‘t Krabbegat viele ierbij ‘n bietje uit de tòòn, mè d’ons vale boerekiele en afgewasse zaddoeke. Toch ware me gròòtseg as ‘n fezant mè zeve pluime op ons Berregs boerepak en petje: méér motta nie zijn!
De tutter van de Gròòtste Boer klonk deur de tent: me moeste n’op! ‘t Podiejem kleurde recht vaalblauw toen de vrinde van de Bossche bend “De Pintevatters” ons mè d’n Berregs vastenavendliedje muzikaal de weg weze.
Dus eve later ston ik bij toeval net achter onze n’Òòg eid op da podiejum. Éél Oeteldonk keek toe, d’r wier duidelek wa verwacht van ‘t Krabbegat, de carnavals-zielemaatjes uit ‘t wilde weste van Brabant.
En me ware netuurlek nie mee leeg ‘ande gekomme. Werreme woorde en ‘n gèèf kedo ginge richting Amadeiro (en z’n Adjedant), mar toen kwam ons échte kedo waarvoor me gekomme ware: ‘n vlaag onvervalste Krabbegatse Vastenavend waaide toen binne, ondersteund deur onze eigeste Dik-Voor-Mekaar-bend.
Dì was ons échte kedo: voor evekes ons Vastenavendgevoel exportere, evekes die Prinse, dansmeriekes en otemetote mè borste vol medallies late ruke aan wa Vastenavend écht is, evekes ons aller Carnavals’art arder doen kloppe in onze Brabantse borst. Éel de tent daverde mee.
Me krege nader’and schouwerklopkes, toejuichinge, bewonderende blikke van dansmeriekes en me krege zellefs de leste Oeteldonkse plakplaatjes voor op onze kiel. Ze konne d’r gin genogt van krijge.
Wij ok nie en me n’ebbe de Blije Bodschap van de Berregse Leut nog in ‘n paar kefeekes gebrocht, waar ‘n aantal fanetieke Oeteldonkers ons plechteg beloofde vollegend jaar zeker naar ‘t Krabbegat te komme.
‘t Najaar sloeg ok Oeteldonk nie over, want me dweilde mette klupvlag en de meziek vóórop mette wind mee trug naar de bus.
Dèèr plofte n’t jonge, pas aangetrokke boerke wir in de bank vóór mijn. Glazeg keek t’ie voor z’n eige n’uit en eve later oorde n’ik die tiepiese galgroene gorgelgeluide uit z’n spuugzakske komme die ge toch allééneg mar in Oeteldonk ken ore.
