Bezoek

Dèèr wier aan de deur gebeld, ard gebeld, zacht gebeld.  Wie zouw ta zijn?  D’IceeBeejers!  Eindelek!  Me dochte n’al damme dees jaar overgesloge zouwe worre.  Mooi nie, want dèèr staan ze: mee ‘n grijns net zo brééd as d’r map.  Kom gauw binne mense, want buite valt de duisternis en doe febrewarie z’n best om ‘t voorjaar nog ‘n bietje trug te douwe.

“Hé, lekker werrem ier!”, zegge ze, in d’r ande vrijvend.  Op tafel sta d’ons ete langzaam koud te worre. Ik neem nog gauw ‘n paar appe van m’n leste avendmaal en ik vraag: “Schrobbelerke?” Dèèr zegge ze gin “Nee” tege.  En ik ok nie, ‘t is ommes ok ‘n soort van na-peretiefke, zeg mar.

Al gauw vliege de Vastenavendver’ale n’over tafel, want ge zijt d’as ICeeBeejer bij veul Krabbe kind aan uis.  Dan legge dèèr d’envelopkes mè sentjes al dage klaar.  En as’t ‘n kirke nie goed uitkomt, gif nie: kommend jaar beter.  Voor de Vastenavend doed’ ommes nie allééneg oew portemenee ope, ok oew Berregse art.  En alle bietjes ellepe.
Mette Schrobbelèèr komme n’ok de nootjes en de blokskes kèès.  De ver’ale worre n’onderwijl steeds sterreker, net as ‘t volume.  Van dieje vent bevobbeld die ze van onder de doesj vandaan belde en die druppend in de gang z’n bijdrage betaalde.  Of van die woeste Dobermann-ond die nét de klaarleggende portemenee opgevrote n’ad.  Zukke ver’ale.

Ik ze ‘t Nuuwe Liedje n’op en de jasse gaan uit.  Eve later dweile me de kamer rond en trappe me n’uitgelate de sjips en de borrelnootjes in de vaste vloerbedekking.  Ik aal impessant nog ‘n fles Schrobbelèèr uit de nòòdvoorraad van Rutte.

Zo verandert ons uis in ‘n mum in ‘n IceeBee-kefee en de incasseerders blijve net zo ard plakke as zullie glaskes aan ‘t tafelblad: Vastenavend op de vierkante meter.  Ik pluk net wa kefettie uit m’n aar as de bel gaat.

De buurman.  Of ‘t nie wa minder ken, want de kleine jong kenne nie slape.  “Netuurlek buurman, kom efkes binne, dan zet ik gelijk de meziek wa zachter”.  “Aah, de bure!”, roepe d’IceeBeejers in koor, “me wouwe nét lengstkomme!”  “Nouw, da d’oef nie mir!”, bromt de buurman, “oeveul kredde?”