Dakramke
Sintereklaas rijt snachs nog over de Berregse dake en bij de Intratuin ebbe ze genogt kerstlampkes en bòòmlichjes om de startbaan van Woensdrecht bij te lichte, mar op zo`n stille, kille avend tusse november en december oorde n`ik tóch `n ander lichtpuntje.
Uit `n boveramke n`in `t Ofstratje klonke de stòòtende trompetklanke van `n duideleke beginner. Zo t`ore attie nét `n nuuw vetiel op z`n tutter ontdekt. Ik iel eve stil, vlakbij de deur naar `t kepelleke. Atter dan iemand inéés naar buite zouw komme, kon ik altijd nog schijn`eileg de gewijde stilte bij Ons Lieve Vrouwke binnevluchte.
Da bleek nie nòòdeg, dus ston ik dèèr in da kouwe Òfstratje, allééneg mè m`n eige. “Rare tijd feitelek”, docht ik ,”atte roetveegpiete motte stròòie tusse de takke van `n avast mar opgetuigde kerstbòòm. `t Voelde n`aan as `n soort van kortsluiting tusse Verlanges. Verlange naar `t ‘Eerlek Avendje, `n Stille Nacht én `n nuuwe Vastenavend, die naar alle kouw tóch wir `n nuuwe Lente aankondegt.
Bove mijn gepeins begon de trompetteur akkelend aan `n nuuw mopke. “Ei, lekkere dweil, oe is`t?”, vrong z`n eige n`in orte n`en stòòte deur da dakramke. Ik vatte die bodschap persòònlek op: “Mè mijn ga d`t goed or”, docht ik rillend, “mar over `n paar maande stukke beter!” Reke mar van jés.