• Berregs
  • NL
Dees pagina is nie beschikbaar in 't Nederlands

Dakramke

Sintereklaas rijt snachs nog over de Berregse dake en bij de Intratuin ebbe ze genogt kerstlampkes en bòòmlichjes om de startbaan van Woensdrecht bij te lichte, mar op zo`n stille, kille avend tusse november en december oorde n`ik tóch `n ander lichtpuntje.

 

Uit `n boveramke n`in `t Ofstratje klonke de stòòtende trompetklanke van `n duideleke beginner.  Zo t`ore attie nét `n nuuw vetiel op z`n tutter ontdekt.  Ik iel eve stil, vlakbij de deur naar `t kepelleke.  Atter dan iemand inéés naar buite zouw komme, kon ik altijd nog schijn`eileg de gewijde stilte bij Ons Lieve Vrouwke binnevluchte.


Da bleek nie nòòdeg, dus ston ik dèèr in da kouwe Òfstratje, allééneg mè m`n eige.  “Rare tijd feitelek”, docht ik ,”atte roetveegpiete motte stròòie tusse de takke van `n avast mar opgetuigde kerstbòòm.  `t Voelde n`aan as `n soort van kortsluiting tusse Verlanges. Verlange naar `t ‘Eerlek Avendje, `n Stille Nacht én `n nuuwe Vastenavend, die naar alle kouw tóch wir `n nuuwe Lente aankondegt.

 

Bove mijn gepeins begon de trompetteur akkelend aan `n nuuw mopke.  “Ei, lekkere dweil, oe is`t?”, vrong z`n eige n`in orte n`en stòòte deur da dakramke.  Ik vatte die bodschap persòònlek op: “Mè mijn ga d`t goed or”, docht ik rillend, “mar over `n paar maande stukke beter!”  Reke mar van jés.