Olliewoed in de Loco

`k Ad nie gedocht dasse mijn op mijn rijpe leeftijd nog nòòdeg zouwe n`ebbe voor de fillem.  Mar `t was zo.  Nie voor `n speulfillem of zo, maar voor `n promosie-fillemke voor `t nuuwe veldteke.  Normaal gesproke wor ta deur `n lieftalleg boerinneke vers uit `t mandje verkocht en kredde dèèr ok nog `n glimlach bij, mar tegeswòòrdeg motta dus mè d`n fillemke.

Of ik dus mee wouw doen, op `n dòòje dinsdagavend vóór `t Neuzebal.   De set was opgebouwd in de Loco, want `t wier `n kefee-scène.  Buite ware ze de ijsbaan aan `t ontdòòje, binne liep `n bendje z`n eige n`al lekker werrem.   Ok de kastelein ad de boel vóórtijdeg omgebouwd tot dweilkefee.  Ik zag `m nog nét mette kerstbòòm naar achtere schiete. 

Nouw kwam ik nie onvoorbereid aan de start.  `n Week lang ad ik éél ard stemoefeninge gedaan in de bosse van Lievesberreg, saves `n uur gekke bekke staan trekke voor de spiegel en m`n vrouwke de stuipe n`op `t lijf gejoge mee allerlei gladde sjarmeur-pratjes. (“Hello beeb, potje dweile??”) 

Toch is `n goeie akteur nie gauw tevreeje.  Okee, ik ad `n geleefd gezicht van m`n eige, vol intressante plòòje n`en groeve. `n Échte kerakter-kop zogezeed.  Mar ik wilde de bronze kop van zo`n Middellandse Zeeman.  Dus noom ik `n snelbe`andeling bij zo`n gezichtsbruinwerkster.  Dèèr motte mè d`oew kerakterkop in `n soort van tosti-ijzer.  `t Is afzien, mar da d`edde ammaal over voor de veldtekeverkòòp.  Naar `n allef uur gare was `t zo wijd en ad ik `n kop as Charles Bronson in z`n betere jare.

Zo was ik dus de Loco-fillem-set opgestapt, mè m`n dweilbulle n`aan.  De figerante mette mindere rolle stapte, mè gròòt òòge, eerbiedeg opzij.  Ik lachte minzaam, wa nog nie meeviel mè m`n nuuwbakke vel.  Ik voelde m`n eige nét `n gròòte trom die naar `n jaar op zolder oppernuuwt opgespanne wor.

Eve later stonne me messenalle gerééd, `n bietje onwenneg.  De cameraman ston (toeval?) vlak vóór mijn.  Ik grijnsde mijn gebruinde grijns.  En toen riep de regisseur: “MASKES OP EN…AKTIE!”