Olliewoed in de Loco
`k Ad nie gedocht dasse mijn op mijn rijpe leeftijd nog nòòdeg zouwe n`ebbe voor de fillem. Mar `t was zo. Nie voor `n speulfillem of zo, maar voor `n promosie-fillemke voor `t nuuwe veldteke. Normaal gesproke wor ta deur `n lieftalleg boerinneke vers uit `t mandje verkocht en kredde dèèr ok nog `n glimlach bij, mar tegeswòòrdeg motta dus mè d`n fillemke.
Of ik dus mee wouw doen, op `n dòòje dinsdagavend vóór `t Neuzebal. De set was opgebouwd in de Loco, want `t wier `n kefee-scène. Buite ware ze de ijsbaan aan `t ontdòòje, binne liep `n bendje z`n eige n`al lekker werrem. Ok de kastelein ad de boel vóórtijdeg omgebouwd tot dweilkefee. Ik zag `m nog nét mette kerstbòòm naar achtere schiete.
Nouw kwam ik nie onvoorbereid aan de start. `n Week lang ad ik éél ard stemoefeninge gedaan in de bosse van Lievesberreg, saves `n uur gekke bekke staan trekke voor de spiegel en m`n vrouwke de stuipe n`op `t lijf gejoge mee allerlei gladde sjarmeur-pratjes. (“Hello beeb, potje dweile??”)
Toch is `n goeie akteur nie gauw tevreeje. Okee, ik ad `n geleefd gezicht van m`n eige, vol intressante plòòje n`en groeve. `n Échte kerakter-kop zogezeed. Mar ik wilde de bronze kop van zo`n Middellandse Zeeman. Dus noom ik `n snelbe`andeling bij zo`n gezichtsbruinwerkster. Dèèr motte mè d`oew kerakterkop in `n soort van tosti-ijzer. `t Is afzien, mar da d`edde ammaal over voor de veldtekeverkòòp. Naar `n allef uur gare was `t zo wijd en ad ik `n kop as Charles Bronson in z`n betere jare.
Zo was ik dus de Loco-fillem-set opgestapt, mè m`n dweilbulle n`aan. De figerante mette mindere rolle stapte, mè gròòt òòge, eerbiedeg opzij. Ik lachte minzaam, wa nog nie meeviel mè m`n nuuwbakke vel. Ik voelde m`n eige nét `n gròòte trom die naar `n jaar op zolder oppernuuwt opgespanne wor.
Eve later stonne me messenalle gerééd, `n bietje onwenneg. De cameraman ston (toeval?) vlak vóór mijn. Ik grijnsde mijn gebruinde grijns. En toen riep de regisseur: “MASKES OP EN…AKTIE!”