Kleine Sjaantje

Ik liep lest lengst `t Ofstratje toen mijn òòg viel op `n klein affiesjeke: “Op vrijdag 26 febrewarie:`t KLEINE MENSE BAL!” “In de Kleine Zaal van de Gròòte Slok”, ston t`r bij in kleine lettertjes. Kek, de Vastenavend is van ons ammaal: jong, oud, gròòt en klein. Mar ís da d`ok zo? Achter die affiesje zat éél Gròòt Lééd geplakt. Iederéén mè d`n art voelt da gelijk.

Dus ikke naar binne. “Kleine kokette Katinka”, vrong d`r eige deur de boxe n`t kefee in. En aan de tòòg, dèèr zat ze. Nie Katinka, mar Sjaantje en ze keek `n bietje mistròòsteg in `t diepe van d`r glaske. Ik zee: “Ei Sjaantje!”, want ik kende ze nog van vroeger. Stilte n`en `n zucht. “Wa doeterop, meske?”vroog ik en bestelde gelijk `n klein borreltje. “Ach”, zee ze, “sebiet begin `t wir, die flauwekul!” Ik zee: “Mar da`s toch leuteg: Vastenavend!” “Ja, voor jullie mè d`oew lange lende, mar nie voor ons kleine mense!” Toen viel mijne frang: Sjaantje ad da d`affiesje n`opg`ange!
En inééns zee ze fel: “Mar nouw is `t genogt gewist, nouw emme schòòn genogt van da konte kijke!” “De leste keer da`k de Prins gezien eb, was in 1962, toen`k in `t kindervak ston mette Kinderkarreneval!” “Oow ja, da was `t jaar van OE LANGER, OE GEKKER”, zee ik. Da d`a`k nie motte zegge. Fel keek ze me n`aan en ze beet: “Ge mot `s voor de leut op oew knieje n`t kefee deur dweile, dán witte wa wij afzien!” `t Zoutzuur droop van d`r kin. Ier klonk `n Gekwetste Ziel waar lange mense mè maat 44 op gestaan adde.

Oewel ik zellef maat 42 eb, voelde n`ik m`n eige ok wel `n bietje schuldeg. Oe dikkels ad ik nie, over zo`n kleine medemens leunend, bij de tòòg `n pilske besteld? En ik beloofde Sjaantje toen plechteg, mè m`n and op m`n art, da`k voortaan méér plek zouw make voor de-in-lengte-beperkte-medeKrab. Om mijn belofte te omlijste, klonk prompt “Oow, kleine jodeljonge” deur de tent. Sommege dinge zijn gin toeval, dèèr ellept Òòger`and. 
Ik wouw Sjaantje, om `t `n klein bietje goed te make, `n werreme vredeskus geve names alle deurgeschote Krabbe. En toen ging ik in de fout. Ik zee: “Blef mar op oew kruk zitte, anders ken `k `r nie bij!” Wa d`ik toen naar m`n kop geslingerd kreeg, oef ik ier nie op te schrijve. Want da d`edde wel mettie kleine mense: ze zijn éél gauw op d`r teentjes getrapt!”