In 't Vagevuur

Lang geleeje ad meneer Pestoor `t in de klas over `t Vagevuur. Da was `n vage plek erreges tusse n`emel en aarde. `n Soort van zwevende wachtkamer voor zieltjes die wel `n kaartje n`adde voor `t Parredijs, mar nog nie naar binne mochte.

Dèèr moes ik aan denke in da kefeeke waar de kasteleinse mar nie kon kieze tusse “winterwerremgezelleg”en “uitgekleeddweilkefee”. Aan de bar ware twee drinkelinge n`aangespoeld. Twee alcohol-veterane die mè d`n wazege, glazege blik allebei diep in d`r glaske keke. Zwijgend. Ge voelde datter wa d`aan zat te komme, iets onpeilbaar diepzinnegs, iets over “De Zin van `t Leve”. Mar `t kwam nie.

De lingse liet `n diepe drankzucht en zee: “Greetje, doe ze nog `s vol, meske”. En toen de verse kellekskes eve later pront op de tòòg stonne, zwom t`ie as `n goudvis mee getuite lippe naar z`n glaske. “Mmmm..”, klonk `t, “`t blef toch lekker, éé, zo`n vers borreltje!” “Mar de dokter zee lest da`k toch `n bietje kallemkes aan mot doen mè ròòke n`en d`alcohol”. “Ach”, zee z`n drinkmaat, “ge mot ok nie over oew lever drinke!”