Dé ken goed zén!

Ze kwam uit Tilburreg en ze was voor d`n eerste keer in `t Krabbegat mette Vastenavend.  In de Ponderoos.  Zo`n meske val op.  Nie omdasse zo lillek was, da nie, mar d`r dweilpak (“d`r pèkske”,zee ze zellef) viel `n bietje uit de tòòn, zeg mar.  Ik bedoel: panters ziede ier mar zelde en zeker nie mee `n gouwe koj-boj`oed mè pluime.  Ze ston zo mar `n bietje mee te zinge mè liedjes die ze nie kende.  “Kende gullie hier nie `t ZOOI?”, ad z`al gevroge, mar z`ad gin antwoord g`ad.  

Dèèrnaar ad ze nog mar `s `n rondje n`over de dansvloer gedaan, mar aar daanse en ons Berregs ritmies-deur-de-knieje-zakke akkerdeerde nie.  Ze eindegde neve de zjuuk-boks waar ze neve de glinsterlichjes minder opviel.  `t Zouw `n triesteg ver`aal kenne worre, mar gelukkeg was dèèr die jonge n`uit Wjeeldrecht die z`n eige n`in Berrege ok nie echt op z`n gemak voelde.   Ok ij kende de liedjes nie en iedereéén zee da z`n zaddoek achterstevore zat.  Net as bij `n koj-boj.  Nouw, da paste dus wonderwel bij da Tilburregse koj-boj-meske!  Afèn, zij et de koei bij d`ores gepakt zogezeed, en snachs lage z`in mekaars erreme.  Aar gouwe n`oed en zijn zaddoek lage n`erreges anders za`k mar zegge.  `t Was zijn eerste keer, dus naar wa d`onandeg friemelwerrek vroog t`ie:”Zijn iek d`n urste mè wie gij naor bed gewiest g`ad zijt?”  Zee zij in onverdund Tilburregs: “Dè ken goed zèn, ge kom mijn bekend vur!”