Nie éémaal in de mode...
‘t Is zo’n foto waar t’r in Berrege duzende van zijn. In allef los’angende en vergeelde albums of in verstofte kertonne dòòze. Eéne keer om de paar jaar worre ze weer belicht deur iemand die zo’n schatkisje n’eve n’opemakt. Dì d’is zo’n foto. Ik weet de name van ‘n paar manne die deze foto bevolleke: Peet de Bruyn, Kees Nuyten en m’n vader. Toen ik die foto von, onderin de dòòs, oorde n’ik die kwajongesachtege dweilver’ale wir. Ver’ale die sterreker wiere meej iedere keer dasse op femiliefeesjes verteld wiere. Zó wier deze zwart-wit foto deur de jare n’ingekleurd.
Wa sta t’r feitelek op? Nie wie, mar wa? Diejen ijzeren ond bevobbeld, die et mijn altijd al gerakt. Zouw t’r (asteblieft) ééne van bewaard zijn? Ik oop erreges in zo’n zwartgeteerd ovenierskotje mette lege mandflesse Parathion nog in de laajbak. Zo’n pruttelmoterke vooraan aan ‘n uitgerangeerd kretje: hét modiejeuze oveniersvoertuig! Let veral op ‘t oute bakske aan de zijkant. Voor de veilingbrieve? Wie wit.
En dan de bemanning. Létterlek, want d’r is gin vrouwke bij. Ja, ééntje as toeschouwster achteraan, schuchter, meej ‘n net nie deurgebroke glimlacheske. Die manne dus. Gin oveniers, mar groenteboere, zeg ‘t ver’aal. En d’r ware d’r veul van zukke, zo in de jare 50 van de vorege ééuw. Eéne kon t’r wel zo’n ijzeren ond “regele”, ‘n ander ging gauw wa gaze neuze n’ale, weer ééne ad nog ‘n blekke trommel op zolder legge en z’n maat timmerde n’in de gauweg’eid ‘n stampefoon. De deksels lage voor ‘t oprape op de wasketels van moeder-de- vrouw. Gin tutters en belle, gin spijkerschrift, gin rippetiesies, gewòòn ‘n òòp leve. Goeiekòòp kebaal wa deur merreg en béén gaat..én trommelvlieze. Leve de leut dus, mar dan létterlek!
Wa mijn nog ‘t mééste opvalt zijn de bekant onopvallende dweilbulle. Gin opgepimpte oedjes, gin gestreke en voorbedrukte dweiltjes, gin sekuur samegestede dweilkestuums. Van de acht manne zijn d’r amper drie “verkleed”te noeme. Twee in ‘n boerekiel, ééne (m’n vader) in ‘n kwasi-sjiek zwart pak. De rest gewòònweg in z’n werrekbulle, zó achter de winkeltòòg vandaan. De sjefeur van d’n ijzeren ond in vale regejas en lere lèèrze (‘t zulle zeker gin UGG’s gewist zijn!). De trommelèèr ad zeker z’n Solex nog op de veiling staan, vandèèr da vetlere bonkertje. Kees Nuyte gif mè z’n gebreide sjaal de éénege kleur aan ‘t gezelschap. En Peet de Bruyn draag d’t klesieke ensamble van mesjèsterse broek mee geraffineerde kniestukke en tijdlòòs (én kleurlòòs!) jaske over andgebreeje trui. M’n vader perbeer nog ééneg kesjet aan ‘t gezelschap te geve mee ‘n kerstbòòmtak as stoefertje n’in z’n “kwante pak”.
Zo’n foto verraajt dus veul, mar lat niks ore. Meschient mar goed ok, mar oe zal da geklonke n’ebbe, dèèr in de Stéénberregsestraat in de Berregse fifties? ‘t Koffiekan-gepruttel van da moterke, ‘t metale ratele van die blekke bussetrommel, ‘t brulle van ouwe Vastenavendliedjes en dèèr tussedeur ‘t getsjieng van de stampefoon. Armonieus zal ‘t zeker nie gewist zijn. Wel ard. En da was persies de bedoeling! Leut lat z’n eige n’ore! Want kek t’s naar de smoele n’achter die goeiekòòpe neuze: z’ebbe leut! Gauw, gauw en amper verkleed de dagelekse sleur uit. ‘t Is maandagmorrege, Vastenavendmaandagmorrege. Gin veiling en die zalege ure van “dooi tij”in de Vastenavend. Sebiet, rond allef vier, barst de Kindervastenavend los, mar da’s pas vanmiddag. Nouw is de tijd datte stad ‘n bietje n’aan ‘t bekomme n’is, z’n eige klaar makt on saves te gaan dweile. Die manne adde n’t rijk allééneg!
Deze groenteboere ware dus al vroeg op pad. Mette Vastenavend kekte nie op uur en tijd, dan gade gewòònweg dweile as oew ziel da zegt. Op ‘n gammele ijzeren ond, amper verkleed, mar mè d’n gaze neus op! Lekker simpel de boel op stelte zette in de Stéénberregsestraat, voor ‘t ge’ate Belastingketoor....
Want dèèr is ‘t, beste lezers. En dèèrom vin ik deze foto van onder uit de dòòs de gèèfste Vastenavendfoto die t’r is. IJ zeg alles watter te zegge valt: leut en spot zitte van binne en nie aan de (modiejeuze) buitekant.
