Gloeiwijntje, meneer?
As de Goed`eilegman ons uske verbij gereeje n`is en wir lang en brééd aan `t overwintere n`is in Spanje, dán pas is `t tijd voor de Kersemus. Òòge tijd.
D`r ange wa d`erremoejege “kouw”-gumballekes in de tochtege winkelstrate, mar de kerststal verrijst awir in volle gloria op `t Beurspleintje. Vaders en moeders mè kleine jong vertelle dèèr tegenover `t Markiezen`of `t ver`aal van Kersemus. `t Ver`aal waar `t uiteindelek ammaal mee begonne n`is. En da ver`aal wor ieder jaar moeieleker uit te legge, oe simpel `t feitelek ok is. Wa doede dan as medèrne “eppie femilie”? Dan gade naar de Intratuin. Nie omdaddet mót, mar omdaddet kén. Dèèr vinde dan `n emels verlicht LED-Parredijs. Alles wasse in China mar konde bedenke n`aan Kerst-kietsj is dèèr te zien en te kòòp.
Mar goed, `n mens is van goeie wil dees dage, dus latte oeweige meesleure `t Kerstgeweld in. Kleine kleinkinders in `t winkelwagetje, portemenee op zak en naar `t eerste dwarsgangeske de weg al kwijt tusse de petunia`s, potplante en anggeraniums.
“Ga mar op `t licht af!”, was de Kerstbodschap van `n Intratuinder. En inderdaad: dèèr lag `n Kerstwereld waar ze in Zuid-Tirol spontaan van in jodele zouwe uitbarste. En die mini-winterwereld werrekt as `n magneet op kleine jong. Ok op opa`s, want d`r was ok `n gloeiwijn-Stube neve.
Op òòg-òògte zien me `n winterwonderland van ek-me-jouw-dèèr. Duzende uskes, kepellekes, kabelbane en kerremusse. Gelukkeg kwam zo`n Intratuin-meske gediensteg mee `n glaske gloeiwijn lengst. Terwijl de kinders mee glitterogskes rondrende, noom opa `n strategiese plek in vlak neve de Stube. Ik bedoel: nostalgie is mooi, mar ge motter wa bij te drinke n`ebbe
Dèèr zat ik, persies bij`n mini-Peperbus mee `n maxi-glas fééstwijn. Vin d`t gek da d`n mens dan wa ga mijmere? Trugdenke n`aan de tijd dagge as klein kulleke ging schaatse n`op de Vest, sleeke rijje in `t Parrek en snééuwballe gooie n`op `t schoolplein. `t Gloeiwijnmeske kwam weer lengst en ik moes weer denke n`aan die gebreide rot wolle wante aan `n dradje deur de mouwe van oew jas. Die sliknat ware deur de awir smeltende snééuw en ik voelde weer die treitertintel in m`n vingers agge die tuis bij de kachel liet ontdòòie.
Mar d`r kwame n`ok leutege gedachte trug. Aan kouwe Kinder-Vastenavende, messenalle samegedrukt in `t kindervak. As de trane van de kouw oew smienk-snorreke liete uitlòòpe. Ik keek naar de mini-Peperbus en ontdekte warempel datter ok nog `n mini-dweilbendje ston te speule! Ik leunde voorover en mè d`n bietje fantesie konde z`ore speule: “Blòòte n`erreme n`en bééne” . Ik moes `r nie aan denke en noom nog zo`n donkerròòje Kerst-versnapering.
“Opa, kom, me motte nog lengst de kenijntjes!”, riep `t kleinkind entoesjast. “Opa mot evekes z`n glaske wegzette, kul”, zee ik zuchtend. Ik kreeg nog `n vol mee voor onderweg naar `t kleinvee. De meterkast van de Intratuin zoemde al net zo ard as opa z`n òòfd.
En nét toen me n uit `t Winterparredijs wiere verdreve, nét voor de leste schuifdeure, dèèr trok kleinzeun Cas inéés ard aan opa`s lingse mouw. Vuste ard. IJ zag de kenijntjes en opa zag vertraagd alle balle d`r eige verzamele n`in de lucht toen t`ie ruggelings in de kerstballebak donderde. D`r vloge duzend balle deur de lucht, mar ik zag enkelt sterrekes. En die ware nie in de aanbieding bleek later.
Paniek in `t Parredijs: jong brulle, oma des duivels en tien Intratuinders die uit alle oeke n`en gate kwame n`aangerend om de Vrede op Aarde te erstelle mee bezem, blek en andveger.
`t Was toch nog `n rot-end lòòpe, éél diejen Alterseweg lang trug naar uis.
“Gloeiende, gloeiende….!”