Zware drinker

Ge ken ze wel.  Die manne (`t zijn mééstal manne) die zo d`r eigeste plekske n`ebbe aan de tòòg.  Dèèr zitte z`al sins jaar en dag in te neme.  Soms stare stillekes in de peillòòze dieptes van d`r glaske, soms prate ze makkelek en vloeibaar mè Jan en alleman.  Veral over d`r eige.  Zullie jeugd (“opgerapt kind”), zullie vader en moeder (“ik moes altijd in `t kolekotje slape”), d`r uwelek (“tatte gekrege, meneer”) en, uiteindelek, de vlucht in d`alcohol.  

De duik diep `t glas in, zogezeed.  Zo`n man ga nie opzij voor `n paar pilskes of borreltjes.  Die val nie om naar ellef glaskes jenever, die mot nie van de tepijttegels gerapt worre naar tweejentwinteg pilskes.  Zo`n vent blef overend; mar dan wel op sterrek water.  Die lat tege sluitingstijd `n zware drankzucht en zegt: “Toen`k nog zwaar dronk éé, vroeger, toen e’k jare gin beschuit g`ete smorreges, omdatta vus teveul lawaai makte…!”